จากโรงแรมมะลิน้ำพุเดินไปเพียง ๗๐๐ เมตรเท่านั้น

ถึงแล้ว เวียงสวรรค์แหนมเนือง!!!

        เดินเข้ามาภายในร้านจะพบกับโต๊ะเก้าอี้มากมาย จึงเลือกเดินเข้าไปหามุมสงบริมในสุด นั่งได้สักพักก็มีบริกรสาวนำเมนูมาให้เลือกสั่งอาหาร ในเมนูมีภาพอาหาร และราคาระบุชัดเจน ที่น่าสนใจคือมีแหนมเนืองเซตสำหรับ ๑ คนด้วย ดังนั้นใครที่มาคนเดียวหมดกังวลเรื่องทานไม่หมดไปได้เลย สำหรับมื้อนี้ผมเลือกสั่งแหนมเนืองเซต ๑ คน เปาะเปี๊ยะสด ๑ จาน และน้ำอัดลมขวดเล็ก ๑ ขวด ระหว่างที่นั่งรออาหารมาเสิร์ฟจึงคอยสอดส่องมองไปยังโต๊ะอื่น ๆ ว่าเขามีวิธีกินแหนมเนืองกันอย่างไร ถึงแม้ตอนอยู่ไทยจะเคยกินอยู่หลายหน แต่มีความคิดว่าที่ลาวอาจจะเป็นคนละสูตรกันก็เป็นได้จึงอยากลองศึกษาไว้จะได้ไม่เผลอทำอะไรเซ่อซ่า และผิดแปลกไปจากคนอื่น 

  

        นั่งรอราว ๑๕ นาที อาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะทั้งหมดเรียบร้อย ความงงจึงเริ่มเกิดขึ้นเพราะปกติเวลากินแหนมเนืองจะต้องนำผักต่าง ๆ และเนื้อหมูมาราดน้ำจิ้มแล้วห่อลงในแป้งที่จุ่มน้ำจนอ่อนตัวแล้วจึงนำเข้าปาก แต่ที่ร้านนี้มีเพียงแป้งหนา ๆ สองแผ่นมาให้เท่านั้น เท่าที่สังเกตดูโต๊ะรอบข้างเห็นเขาใช้ใบผักมาห่อแทน คล้ายเมี่ยงคำจึงลองทำตามดู ความอร่อยจึงบังเกิดขึ้น น้ำจิ้มที่กลมกล่อมมีทั้งรสเปรี้ยว หวาน เค็ม เผ็ด กินคู่กับผักสด ๆ กระเทียม กล้วยดิบ พริกเขียว แตงกวา ขนมจีน และหมูเนื้อแน่น มันช่างเข้ากันอะไรขนาดนี้ พอผักที่ห่อแล้วหมด จึงลองนำแป้งมาห่อบ้างปรากฏว่าแป้งแข็งมากขนาดนำไปแช่น้ำก็ยังแข็งมากอยู่ดี TmT จึงทิ้งแป้งไว้อย่างนั้น แล้วเริ่มจัดการเมนูต่อไปคือ เปาะเปี๊ยะสดสอดไส้ผักนานาชนิด สำหรับคนที่ชอบทานผักน่าจะชอบ แต่คิดว่าตัวแป้งค่อนข้างเหนียวไปนิดทำให้ต้องใช้พลังฟันกรามในการเคี้ยวมาก แต่น้ำจิ้มทำรสชาติได้แซบอีหลี ค่าเสียหายมื้อนี้อยู่ที่ ๓๔,๐๐๐ กีบเท่านั้น (ประมาณ ๑๓๐ บาท) ถือว่าคุ้มค่าคุ้มราคามาก

      

       เคยได้ยินมาว่าราคาอาหารที่ลาวค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับที่ไทย เพราะวัตถุดิบส่วนใหญ่ต้องนำเข้าจากต่างประเทศ โดยเฉพาะจากประเทศไทย ซึ่งก็เป็นเรื่องจริงเพราะซอสปรุงรส ผลิตภัณฑ์อาหารต่าง ๆ ในมินิมาร์ทที่ประเทศลาว ล้วนนำเข้าจากประเทศไทยเสียเป็นส่วนใหญ่ และมีการขึ้นราคาจากปกติประมาณ ๕ - ๑๐ บาท ดังนั้นใครที่จะมาลาวแล้วคิดว่าข้าวของจะราคาถูกกว่าที่ไทยนั้นเป็นความคิดที่ไม่ถูกต้องเสียทีเดียว 

ไส้เปาะเปี๊ยะสดอัดแน่นไปด้วยผักนานาชนิด

        หลังจากจัดการกับอาหารเย็นจนแน่นท้องแล้วจึงจะไปเดินชมเมืองย่อยอาหารเสียหน่อย ขณะนี้เวลาเกือบ ๑ ทุ่มแล้ว คิดว่าสัก ๒ ทุ่มค่อยเดินกลับโรงแรมไปดูทีวี ตอนนี้ไม่ได้มีแพลนไปไหนเป็นพิเศษเพราะพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว จึงกะว่างั้นไปเดินชมแม่น้ำโขงยามค่ำคืนแล้วกัน แล้วค่อยเดินไปเก็บภาพประตูไซยามค่ำคืนเพราะเคยได้ยินมาว่าตอนกลางคืนที่ประตูไซจะเปิดไฟประดับสวยงาม แล้วเดินกลับโรงแรม 

        เดินออกจากเวียงสวรรค์แหนมเนืองแล้วเลี้ยวซ้ายเดินชมอาคารต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ จึงพบว่าย่านถนนเฮงบุน ไปจนถึงถนนขุนบรม (Boulevard Khounboulom) เป็นย่าน Street Food ยามค่ำคืนที่คึกคักย่านหนึ่งในเวียงจันทน์ เพราะเต็มไปด้วยผู้คนและร้านอาหารในรูปแบบรถเข็นจำหน่ายอาหารนานาชนิด อาทิ ขนมหวาน ฝอยทอง บัวลอย สังขยาฟักทองก็มี เฝอที่พบเห็นแทบทุกหัวมุมถนนในเวียงจันทน์ ผลไม้ตามฤดูกาล โรตี มะตะบะ น้ำผลไม้ปั่น เป็นต้น ที่น่าแปลกใจคือ ร้านอาหารเกาหลีที่พบเห็นได้มากกว่าร้านอาหารสัญชาติอื่น ๆ ไม่นับเวียดนาม อาจเป็นเพราะคนเกาหลีนิยมมาเที่ยวประเทศลาวมากขึ้น เพราะเท่าที่เดินผ่านนักท่องเที่ยวชาวเอเชียส่วนมากจะได้ยินเขาพูดภาษาเกาหลีกัน บางคนอาจไม่ได้ยินเขาพูดแต่การแต่งตัวและท่าทางก็เดาออกได้ไม่ยาก ต่างจากคนจีนที่ส่วนใหญ่จะเห็นมาในรูปแบบของนักธุรกิจที่มาลงทุนในเวียงจันทน์มากกว่า 

        เดินตรงไปเรื่อย ๆ เลยย่าน Street Food ไปไม่ไกลจะเจอกับวัดอินแปงทางซ้ายมือ ซึ่งผมตั้งใจจะไปเยี่ยมชมในวันถัดไป เพราะตอนนี้มืดจนมองไม่เห็นอะไรแล้ว ระหว่างทางมีการเล่นน้ำสงกรานต์บ้างประปราย ผ่านวัดอินแปงไปประมาณ ๑๐๐ เมตรจะพบป้ายบอกทางไปอนุเสาวรีย์เจ้าอนุวงศ์ กษัตริย์แห่งล้านช้าง ซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำโขง ผมจึงเดินตรงตามป้ายไปเรื่อย ๆ ไม่นานก็พบกับสิ่งที่น่าตะลึง คือแสงจากสปอร์ตไลท์ที่อยู่ไกลสุดลูกหูลูกตา สาดแสงไปมาทั่วท้องฟ้าที่มืดมิดทำให้ยิ่งดูโดดเด่นขึ้นมา ร้านค้าต่าง ๆ ที่มาออกร้านขายสินค้ากันกว่าหลายร้อยร้านเรียงเป็นแนวยาวเลียบแม่น้ำโขง ทุกร้านเปิดไฟประดับประดาจนสว่างจ้าไปหมด ผู้คนเดินกันให้ขวักไขว่ มีซุ้มให้ปาลูกโป่งชิงโชคทำให้หวนนึกถึงสมัยที่ยังเป็นเด็กคล้ายงานเทศกาลในเมืองไทย  เมื่อเดินเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ เสียงดนตรี และเสียงเพลงจากเวทีที่อยู่ไกลออกไปได้ดังเล็ดลอดหูเข้ามา ทั้งรถยนต์ และรถจักรยานยนต์ต่างวิ่งกันจอแจ ในที่สุดความสงสัยก็คลี่คลายลงเมื่อมาเจอป้าย สะบายดีปีใหม่ อ่อ จัดงานสงกรานต์กันริมแม่น้ำโขงนี่เอง ถึงว่าไม่ค่อยเห็นคนในเมืองเล่นน้ำกันเท่าไหร่  กลิ่นขนมปังปิ้งร้อน ๆ กลิ่นไส้กรอกที่ย่างใหม่ ๆ และกลิ่นชีสย่างที่ลอยเข้ามาติดจมูกนั้นทำอะไรผมไม่ได้ เพราะแหนมเนืองกับเปาะเปี๊ยะสดทำผมอิ่มมากจนไม่อยากหาอะไรยัดลงท้องอีกแล้วจึงได้แต่เดินชมบรรยากาศริมฝั่งโขงไป สอดส่องสายตาไปยังฝั่งไทยซึ่งตรงข้ามกับ อำเภอศรีเชียงใหม่ จังหวัดหนองคาย นั้นก็ดูเหมือนจะมีมหรสพเช่นเดียวกัน เพราะเห็นแสงไฟหลากสีและเสียงดนตรีหมอลำที่ดังข้ามแม่น้ำโขงมาถึงเวียงจันทน์ ยิ่งทำให้รู้สึกว่าอยู่ไม่ไกลบ้านมากขึ้นไปอีก และรู้สึกอุ่นใจมากขึ้น แม้จะมีงานเทศกาล มีเสียงดังของมหรสพแต่ก็ยังพบชาวเวียงจันทน์ และนักธุรกิจชาวจีนมาวิ่งออกกำลังกายกันริมโขง บางคนก็จูงสุนัขมาวิ่งออกกำลังกายกันด้วย ทั้ง ๆ ที่ภายนอกออกจะวุ่นวายขนาดนี้แต่กลับรู้สึกว่าใจมันสงบแปลก ๆ ระหว่างที่เดินชมเทศกาลไปเรื่อย ๆ ก็พบกับซุ้มเบียร์ลาวแต่ไม่ได้ไปลองชิมนะ ๕๕๕ ซุ้มกาแฟดาว กาแฟชื่อดังของลาว และเจอกระทั่งรถกระบะมาขายเสื้อผ้ามือสองสนนราคาที่ตัวละ ๕,๐๐๐ กีบ (๒๐ บาท) ทั้งร้านเท่านั้น แม้แต่บริเวณหาดดอนจัน (ชื่อหาดทรายในแม่น้ำโขงฝั่งนครหลวงเวียงจันทน์) ยังเต็มไปด้วยร้านค้าที่มาตั้งขาย เดินไปไม่นานนักก็มาถึงอนุเสาวรีย์เจ้าอนุวงศ์ที่อยู่ฝั่งซ้ายมือ อนุเสาวรีย์เจ้าอนุวงศ์เป็นที่เคารพสักการะของชาวลาวจึงเต็มไปด้วยพวงมาลัย และดอกไม้ เดินไปข้าง ๆ จะพบจารึกบทกลอนซึ่งเขียนด้วยอักษรลาว น่าจะเล่าถึงพระราชประวัติของเจ้าอนุวงศ์ 

        ด้านหลังอนุเสาวรีย์เจ้าอนุวงศ์เป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ชื่อสวนเจ้าอนุวงศ์ ซึ่งค่อนข้างเงียบเพราะมืดแล้ว (ไม่แนะนำให้เดินคนเดียวเพราะเห็นมีคนเมาถอดเสื้อผ้าเดินรอบสวนไปมา) เดินออกจากสวนเจ้าอนุวงศ์ จะเห็นอาคารสไตล์โคโลเนียลหลังใหญ่ตั้งเด่นเป็นสง่า ซึ่งคนลาวเรียกว่า หอคำ หรือทำเนียบประธานประเทศ ( Palais Presidentiel) ปัจจุบันใช้เป็นที่รับรองอาคันตุกะ จากนั้นผมจึงเดินเลียบถนนไปทางขวาแล้วเดินวกกลับไปริมแม่น้ำโขงอีกครั้ง ริมแม่น้ำโขงมีถนนคอนกรีตที่สร้างให้ประชาชนมาเดินออกกำลังกาย มีไฟฟ้าส่องสว่างตลอดทาง ปัจจุบันริมแม่น้ำโขงเต็มไปด้วยศูนย์การค้า โรงแรม และอาคารต่าง ๆ ที่นักลงทุนชาวจีนเป็นผู้สร้าง ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยที่เมื่อเดินริมโขงยามค่ำคืนจะพบชาวจีนมาดธุรกิจคุยโทรศัพท์กันโช้งเช้ง ได้มากกว่าชาวลาวเสียอีก ที่เห็นว่าลาวมีโครงการใหญ่ ๆ ผุดขึ้นมามากมายในช่วงไม่กี่ปีมานี้ล้วนเป็นอิทธิพลจากทุนจีนทั้งสิ้น ไม่รู้ว่าถ้าได้มาเวียงจันทน์อีกรอบจะเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหนกันนะ? แต่ถึงอย่างนั้นวิถีชีวิตแบบดั้งเดิมของชาวลาวก็ยังพบเห็นได้อยู่ แม้อีกมุมถนนจะเป็นห้างร้านใหญ่โตที่สร้างด้วยทุนจีน แต่ในอีกมุมถนนก็จะพบเห็นชาวบ้านมานั่งปูเสื่อที่พื้นแล้วขายผลิตภัณฑ์ทางการเกษตร หรือปลาที่ตนหามาได้ในราคาย่อมเยา ดูเหมือนจะเป็นภาพที่ขัดแย้งกันแต่คนในทั้งสองมุมต่างก็มีบทบาทในระบบเศรษฐกิจของลาวกันทั้งนั้น 

        เดินเลียบริมโขงมาได้ราว ๕๐๐ เมตรก็ต้องประหลาดใจกับตึกสูงด้านซ้ายมือ จากที่เดินรอบเวียงจันทน์มาอาจจะเป็นตึกที่สูงที่สุดในเวียงจันทน์ก็เป็นได้ ตึกนี้เป็นโรงแรมมีชื่อว่า ดอนจัน พาเลซ เดินเลยโรงแรมมาอาคารบ้านเรือนเริ่มบางตา รู้สึกตัวอีกทีรอบตัวก็ถูกปกคลุมด้วยความมืดเสียแล้ว หันมองกลับไปทางที่เดินมายังมองเห็นสปอร์ตไลท์จากงานสงกรานต์ทำให้อุ่นใจขึ้นมาได้ระดับนึง จึงตัดสินใจยุติการเดินริมโขงแต่เพียงเท่านี้แล้วเดินหาถนนล้านช้างเพื่อไปถ่ายรูปประตูไซ เนื่องจากการเดินเที่ยวเวียงจันทน์ยามราตรีนี้ไม่อยู่ในแผนตั้งแต่แรกจึงไม่ได้ดูแผนที่เตรียมเอาไว้ การเดินทางต่อจากนี้จึงอาศัยการจับทิศทางด้วยสัญชาตญาณตัวเองล้วน ๆ ประกอบกับเริ่มจำชื่อถนนหลัก ๆ ในเวียงจันทน์ได้แล้วจึงมั่นใจตัวเองมากว่า ไม่หลงหรอก  เดินไปเดินมาเรื่อย ๆ เห็นวัดหนึ่งสวยดี เลยเดินเข้าไปถ่ายรูป ในวัดมืดมากและไม่มีคนเลยสักคนแต่ก็รีบถ่ายแล้วรีบออกมา เดินไปเรื่อย ๆ เจอโรงหมอมโหสถ (โรงพยาบาลมโหสถ) โรงพยาบาลชั้นนำในเวียงจันทน์ เดินไปอีกนิดก็ไปโผล่หน้าหอคำซึ่งเป็นต้นสายของถนนล้านช้าง ฝั่งตรงข้ามเป็นวัดสีสะเกด วัดเก่าแก่ในเวียงจันทน์ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเที่ยว เริ่มโล่งใจที่ในที่สุดก็ไม่หลงทาง เดินตรงไปตามถนนล้านช้างเรื่อย ๆ ประมาณ ๑ กิโลเมตรก็จะถึงประตูไซ แต่ไม่ได้ข้ามฝั่งไปถ่ายฝั่งตรงข้ามแล้วกัน ตอนกลางคืนเปิดไฟสวยงามจริง ๆ ด้วย ไม่เสียแรงที่ตอนม.ปลาย เรียนสายศิลป์ฝรั่งเศสมา ถึงจะยังไม่ได้ไปดูที่ปารีส แต่ก็รู้สึกตื้นตันใจไม่แพ้กัน

        หลังจากประทับใจและเก็บภาพประตูไซจนพอใจแล้วจึงคิดว่าควรจะกลับโรงแรมได้แล้วเพราะตอนนี้ก็เกือบ ๓ ทุ่มแล้ว จึงเดินกลับ ความเป็นจริงแล้วควรเดินย้อนกลับไปทางถนนล้านช้างที่คุ้นเคย แล้วเดินเลี้ยวขวาเข้าถนนสามแสนไท แต่เพราะความคิดว่ามาอยู่หน้าประตูไซแล้วไม่่เห็นต้องเดินย้อนกลับไปเลย เดินเลี้ยวซ้ายหน้าประตูไซไปแล้วเดินย้อนกลับไปตรงถนนที่อยู่ในทิศทางที่น่าจะขนาบถนนล้างช้างก็ได้ ยังไงถนนมันก็น่าจะไปบรรจบกันได้อยู่ดี ประกอบกับความมั่นใจที่เมื่อกี้สัญชาตญาณพาตัวเองมาถูกทาง จึงตัดสินใจลองเดินทางใหม่ทั้งที่เวลาดึกดื่นป่านนี้ ในต่างประเทศ?  ข้างทางเป็นชุมชนใหญ่และมีห้างสรรพสินค้า แรก ๆ ยังตื่นเต้นและถ่ายรูปมากมาย พอถนนเริ่มแคบเรื่อย ๆ จนน่าจะเรียกว่าซอยมากกว่าจึงเริ่มตระหนักได้ว่า หรือจะลงทางนะ? แต่แล้วความคิดนี้ก็เลือนหายเมื่อเจอถนนใหญ่ที่ไม่คุ้นเคย เห็นอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่ลาวตอนกลางคืนมีเด็กวัยรุ่นมาใช้บริการกันหนาตา เห็นวัดแปลก ๆ ที่ไม่เคยได้ยินชื่อแต่ก็ยังเดินอย่างสบายใจ จนโดนสุนัขไล่เห่า จึงเลี่ยงไปเดินในซอยแคบ ๆ เห็นร้านขายของชำ วิถีชีวิตชาวลาวยามค่ำคืนที่มานั่งล้อมวงสังสรรค์กันเป็นครอบครัวใหญ่ คงคล้ายวันสิ้นปีที่เมืองไทย วันนี้เขาไม่ค่อยเล่นน้ำกันจริง ๆ ด้วย แต่ดูเหมือนจะสังสรรค์กินอาหาร ดื่มเหล้า เบียร์กันมากกว่า เดินไปเรื่อย ๆ พบว่าซอยตัน แต่แล้วก็มาเจอถนนใหญ่อีกครั้ง คราวนี้คงหลงทางจริง ๆ แล้ว ความคิดที่ว่าคงต้องขอความช่วยเหลือใครสักคนจึงเกิดขึ้น ไม่ได้ซื้อซิมมาใช้งานด้วยไม่งั้นคงเปิดดูแผนที่ได้ แต่รอบข้างมีแต่บ้านคนที่ปิดหมดแล้วจึงเดินหาร้านค้า ในที่สุดก็เจอคุณลุงท่าทางใจดีจึงลองถามทางแก 

"ขอโทษครับ ถนนล้านซ้างอยู่บ่อนได๋ครับ " ผมถาม

"ถนนล้านช้าง ไกลหลาย เจ้าย่างซื่อ ๆ เลี้ยวขวัวแล้วไปกงจะเจอถนนล้านช้าง" คุณลุงอธิบายด้วยเสียงเนิบ ๆ 

        ผมจึงเดินตามที่คุณลุงบอกและไม่ลืมที่จะพูด ขอบใจ ก่อนจากไป แน่นอนว่าก็ยังหาถนนล้านช้างไม่เจออยู่ดี จึงคิดว่าควรจะขอความเชื่อเหลืออีกพอดีเจอมินิมาร์ท M-Point Mart พอดี ที่ลาวไม่มีเซเว่น แฟมิลีมาร์ท แต่มี M-Point Mart  เต็มไปหมด จึงเดินเข้าไปแล้วหยิบโซดามาดื่มแก้กระหายสักขวด ขนาดที่กำลังจ่ายเงินก็ไม่ลืมถามทางพี่พนักงานสาว คราวนี้ถามทางไปถนนสามแสนไท เลยแล้วกันเพราะเป็นที่ตั้งโรงแรม เขาบอกให้เดินตรงไป เจอไฟแดงให้เลี้ยวซ้าย จึงพูดขอบใจแล้วเดินต่อไป จณะนี้เวลาล่วงเลยมาจนเกือบ ๔ ทุ่มแล้ว ในที่สุดความรู้สึกเหมือนรอดชีวิตก็ปรากฏขึ้นมาเพราะอยู่บนถนนสามแสนไทแล้ว และเจอธนาคารทหารไทย สาขานครหลวงเวียงจันทน์ หน้าธนาคารมีป้อมยามอยู่จนลองไปถามทางพี่ในป้อมยามอีกทีเพื่อความแน่ใจ คราวนี้ถามว่าน้ำพุไปทางไหน พี่แกไม่รู้จักน้ำพุแต่บอกว่าเลี้ยวซ้ายไปมีน้ำพุอยู่ ผมก็เชื่อพี่เขาครับแต่เมื่อเดินไปเป็นกิโลได้รู้สึกว่าน่าจะผิดทางแล้วจนในที่สุดก็ถึงจุดสิ้นสุดของถนนสามแสนไทอ้าว หลงจริง ๆ ด้วย ไม่น่าเชื่อพี่ยามเลย สิ่งที่เจอคืออนุเสาวรีย์เจ้าฟ้างุ้ม ปฐมกษัตริย์แห่งล้านช้าง และก็มีน้ำพุประดับตรงอนุเสาวรีย์จริง ๆ T_T (คนละน้ำพุกันครับพี่ )

        รู้สึกหายนะมาเยือนไม่รู้จะเดินกลับไปทางไหนดี ถึงจะยืนอยู่บนถนนสามแสนไทแล้วก็ตาม เห็นพี่สกายแลปยืนอยู่จึงเดินไปถามทางอีกครั้งคราวนี้พูดชื่อโรงแรมมาเลย พี่เขาบอกว่าไกลนะ นั่งรถไปบ่? กะแล้วว่าต้องมาไม้นี้แต่ก็ยอมเพราะเหนื่อยแล้ว สรุปพี่แกพาวนอนุเสาวรีย์ไปอีกถนนหนึ่งเป็นเกือกม้าทำให้รู้ว่าตัวเองเดินเลี้ยวผิดทาง (ต้องเลี้ยวขวาหน้าธนาคารทหารไทย) นั่งรถไปประมาณ ๕ นาทีได้รถก็พามาส่งถึงหน้าโรงแรมเรียบร้อย เสียค่าประสบการณ์ไป ๕๐,๐๐๐ กีบ (๑๙๒ บาท) T_T ความจริงแล้วจากอนุเสาวรีย์เจ้าฟ้างุ้มไปมะลิน้ำพุน่าจะไม่เกิน ๒ กิโลเมตรด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่เป็นไร ๔ ทุ่มครึ่งดึกแล้ว คราวนี้จะจำทางในเวียงจันทน์ให้ขึ้นใจ และไม่เสี่ยงกับอะไรที่ไม่แน่ใจอีกแล้ว...

โรงแรม Mercure ตั้งอยู่ตรงข้าม อนุเสาวรีย์เจ้าฟ้างุ้ม ก่อนที่จะไปเจอพี่สกายแลป

        หลังจากทำใจเรื่องค่าประสบการณ์ที่จ่ายให้พี่สกายแลปไปแล้วจึงเดินเข้าโรงแรมขึ้นไปตากแอร์ในห้องพักให้สบายอารมณ์ แล้วเปิดทีวีนอนใต้ผ้าห่มหนาบนเตียงนุ่ม ๆ อย่างสบายใจ แม้ทีวีจะภาพไม่ค่อยชัด ห้องพักจะดูเก่าหน่อย ๆ แต่สภาพก็ถือว่าดีมากสำหรับราคา ๗๐๐ กว่าบาท ทีวีที่ลาวรับช่องจากไทยได้ด้วย แต่มาลาวทั้งทีเลยอยากดูช่องลาว ภาษาลาวฟังเข้าใจง่ายกว่าภาษาอีสานในความคิดเห็นส่วนตัว แต่คงเพราะเป็นสำเนียงมาตรฐาน ประกอบกับการพูดที่เนิบช้า และสำเนียงที่คล้ายคลึงกระเดียดไปทางภาคกลางตอนบน กับภาคตะวันตกของไทยที่พูดด้วยสำเนียงเหน่อแต่ใช้ศัพท์ลาวเลยฟังไม่ยากมากทำให้นึกถึงตอนที่ศึกษาประวัติศาสตร์เคยได้ยินว่าสำเนียงหลวงสมัยอยุธยามีสำเนียงการพูดคล้ายกับสำเนียงชาวหลวงพระบาง จึงน่าจะเป็นไปได้ที่จะมีความเชื่อมโยงกันอยู่ แม้จะผ่านมาหลายร้อยปีแล้วก็ตาม...

แปรงสีฟัน สบู่ ที่โกนหนวด หวี ยาสีฟัน ผ้าขนหนู ที่โรงแรมมีเตรียมให้หมด

      วันนี้รู้สึกใช้ชีวิตคุ้มมาก เหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นในวันเดียวมีทั้งเหตุการณ์ที่ทำให้รู้สึกผิดหวังที่อดกินไข่กระทะ ร้านทานตะวัน และเฝอแซบ อารมณ์ลุ้นระทึกที่รู้ว่าไม่มีตั๋วไปวังเวียง อารมณ์สมหวังที่ได้กินแหนมเนืองร้านเวียงสวรรค์แหนมเนือง อารมณ์มั่นใจในตัวเองตอนใช้สัญชาตญาณพาตัวเองไปประตูไซถูก อารมณ์หมดที่พึ่งตอนหลงทาง แต่ก็เป็นวันที่สอนอะไรเราเยอะเหมือนกัน สำหรับวันแรกในเวียงจันทน์ ถือว่าเวียงจันทน์ให้บทเรียนมาเยอะทีเดียว หวังว่าพรุ่งนี้จะโปรขึ้นนะ พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวชมเทศกาลสงกรานต์ในเวียงจันทน์ว่าชาวเวียงจันทน์ทำอะไรกับบ้่าง และพาไปชมแลนมาร์คสำคัญที่ใคร ๆ ก็ต้องไป อย่าลืมติดตาม และให้กำลังใจผมด้วยนะครับ ขอขอบพระคุณครับที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ สำหรับวันนี้หลับฝันดีครับ :D